Humor

Bodaj w 2017 r. organizowałem wycieczkę autokarową w Góry Świętokrzyskie, w trakcie której planowaliśmy zwiedzenie jaskini "Raj", skansenu budownictwa drewnianego i obejrzenie innych atrakcji. Dla wycieczkowiczów chciałem też przygotować, jak zwykle na tego typu wyjazdach, obiad. Wyszukałem telefon do restauracji przy jednym z zaplanowanych do zwiedzenia obiektów i chciałem rozeznać sytuację odnośnie menu, ceny posiłku, uzgodnić godzinę naszego przybycia i liczebność grupy. Niestety, telefon na zmianę albo był zajęty, albo nikt nie podnosił słuchawki. I tak przez parę dni. Wreszcie, zdesperowany, wysłałem SMS pod ten numer, pisząc: "to niemożliwe, że w jadłodajni, w tak znanym miejscu, nikt przez 3 dni nie odbiera telefonów". W krótki czas potem otrzymuję odpowiedź: "ja połączeń z obcych, nieznanych mi numerów nie odbieram". Piszę więc do ostrożnisia ponownie: "to jak pan prowadzi interes; ludzie chcą zamówić posiłek dla wycieczki i nie mając możliwości rozmowy uciekają do konkurencji!" To pomogło. Po kilkunastu minutach świętokrzyski "wierzynek" odebrał mój telefon i łaskawie przyjął zamówienie. Wycieczka skorzystała z jego usług.

W słoneczną sobotę 22 października 2011 r. wybraliśmy się na wycieczkę rowerową do Gniazdowa. Za Myszkowem nasz barwny peletonik skręcił w kierunku Mysłowa. Ponieważ jeden z członków naszej grupy coś poprawiał przy rowerze, jechaliśmy wolno czekając, aż dołączy do grupy. W chwilę po tym, jak wyprzedziliśmy rowerzystę jadącego na grzyby, minął nas samochód, który nagle zaczął trąbić. Byliśmy pewni, że to znajomy "grzybiarza". Po krótkim czasie, gdy do naszej ekipy dołączył maruder dowiedzieliśmy się, że kierowca furgonetki trąbił na nas. Kierowca widząc kolorowo ubranych cyklistów pomyślał, że pomylili drogę i zamiast do Huciska jadą do Mysłowa. W rejonie Huciska tego dnia odbywały się wyścigi przełajowe wyczynowców.

8 czerwca 2007 r. gdy wracałem ze zlotu przodownickiego w Siedlcach w Grójcu się pogubiłem. Nie mogąc trafić na właściwą drogę zatrzymałem się na parkingu przed Zakładem Energetycznym i stojącego przy samochodzie młodzieńca zapytałem o drogę na Rawę Mazowiecką.

- W porządku. Bycie grójczaninem czy nim niebycie nie jest niczym złym. Zapytam o drogę innego przechodnia - dodałem żegnając skonfundowanego mężczyznę.

W długi, majowy weekend 2002 r. wybraliśmy się całą rodziną na Słowację, aby zwiedzić zamek w m. Orawsky Podzamok, nadto skorzystać z kąpieli w gorących źródłach Besenovej i Oravic. W przedostatnim dniu, gdy wieczorem pakowaliśmy do samochodowego bagażnika manatki, by wrócić z Oravicy na nocleg do wynajętej kwatery, 4-letni Damianek ni stąd, ni zowąd zaczął wypuszczać powietrze z plastikowego kółka, na którym pływał.

- Dlaczego wypuszczasz powietrze, jutro nie będziesz się już kąpał? - zapytał ojciec, który pierwszego dnia musiał poświęcić sporo czasu na nadmuchanie torusa.

- A co, ciebie jutro tu nie będzie? - odparł pytaniem na pytanie rezolutny malec.

Parę lat temu, gdy wracaliśmy „škodą” z rowerami na dachu z rajdu AIT z Belgii byliśmy już przyzwyczajeni do tego, że na Zachodzie co kilkanaście kilometrów napotykaliśmy stacje paliw. Gdy tylko bak odczuwał pragnienie, robiliśmy składkę w walucie tego kraju, w którym akurat przyszło tankować, po czym uruchamialiśmy dystrybutor, by w kilka chwil później ruszyć w dalszą drogę.

Już w drodze do domu, po noclegu u kolegi Mariana Gruchela w Wuppertalu w Niemczech kierujący wyliczył, że jeśli złożymy się po 10 marek [jechało nas 4: Jan, Paweł i Roman Garncarzowie oraz niżej podpisany] to zakupione paliwo wystarczy na dotarcie do polskiej granicy. Za składkowe pieniądze kupiliśmy ok. 30 l benzyny. Jazda przebiegała w zasadzie bez zakłóceń, jeśli nie liczyć awarii rozrusznika, co wymagało uruchamiania auta „na pych”.

Minęliśmy Berlin, po czym w połowie drogi do Cottbus kontrolka paliwa zaczęła niepokojąco się żarzyć, a potem coraz mocniej świecić. Po pewnym czasie Jan dramatycznym oznajmił, że nie tylko do granicy, ale nawet do Cottbus chyba nie dojedziemy. Co robić, noc, odludzie, a na trasie ani jednej „tankszteli”. Sytuacja stawała się groźna. Mijane parkingi były puste, a ich jedyne – czynne o tej porze - wyposażenie stanowiły toalety.

Aż wreszcie na jednym z nich spostrzegliśmy kilka zaparkowanych samochodów. Niestety, znajdujący się w nich ludzie spali; nie wypadało ich budzić. Ale w zakątku parkingu Romek wypatrzył „wartburga”, przy którym krzątało się trzech młodzieńców. Podchodzę do nich i pytam, jak daleko jest do najbliższej stacji benzynowej. Nie wiedzą. – Może macie atlas lub mapę samochodową? Owszem. Cóż z tego. Był to atlas krajoznawczy, na którym zaznaczono każdy pomnik i muzeum; nie było jednak obiektów tak nam tej nocy potrzebnych. – Potrzebujemy kilka litrów benzyny – mówię. Wzruszenie ramion. Zdziwiony, że Niemcy nie rozumieją po niemiecku biegnę do samochodu i z rowerowej sakwy wyciągam rozmówki, po czym pokazuje palcem jednemu z nich odpowiednie zdanie. Cisza. Zdeterminowany wyciągam (za radą Pawła) 10 DM. – Masz „dychę”, daj mi 5 l benzyny. Poskutkowało. Któryś z nich otwiera bagażnik „wartburga”, wydobywa jeden z dwóch kanistrów. Otwieram pokrywkę, oświetlam latarką wnętrze by sprawdzić, jak dużo paliwa jest w pojemniku.

Nasz wybawca rzuca się do ucieczki. Halt! – krzyczę, nie bój się, to nie zapałki! Wraca. Podaję kanister Romkowi; okazuje się, że nie mamy lejka. Niemcy tez nie. Od czego pomyślunek, Polak potrafi. Paweł odcina dno od plastikowej butelki po „Jurajskiej” i po chwili benzyna leje się do baku. Roman oddaje kanister, Paweł wrzuca lejek do kontenera, Niemiec coś krzyczy. – Paweł! – wołam, nie wyrzucaj latarki, muszę ją oddać kierowcy „wartburga”.

Okazało się, że niemieccy turyści stali na parkingu bezradni, gdyż zabrakło im paliwa w baku. Nie mając lejka, nie potrafili go przelać z kanistra do zbiornika. Dopiero, gdy ujechaliśmy kilkaset metrów pomyślałem, że mogliśmy im sprzedać nasz patent. A tak, za darmo wyciągnęli lejek z kosza.

Trzy kilometry dalej napotkaliśmy pachnącą nowością, stojącą przy nowoczesnym parkingu stacje benzynową. Składka po 5 DM, tankowanie, pchanie i w drogę. Dojechaliśmy do Polski. Silnik zgasł nieodwołalnie, gdy mieliśmy ok. 300 m polskiego CPN. Musieliśmy jednak poczekać na jej otwarcie pół godziny, gdyż uruchamiana była o godzinie 7 rano. Chwila drzemki bardzo się nam przydała. Przed nami była jeszcze długa droga do Myszkowa.

Latem 1986 r. z kilkunastoosobową grupą rowerzystów uczestniczyliśmy w Międzynarodowym Rajdzie Kolarskim AIT - PTTK z metą w Rogoźniku. Starsi cykliści pamiętają, że w owym czasie coraz częściej dawały o sobie znać trudności w zaopatrzeniu, zaś alkohol sprzedawano tylko w określonej porze dnia. Któregoś dnia rankiem, jak zwykle, poszedłem z dyżurnymi na zakupy do pobliskiego sklepu. Kupiliśmy pieczywo, konserwy, nabiał, nadto pamiętając, że kończą się zapasy paliwa do prymusa poprosiłem o dwie butelki denaturatu.

- Co też pani mówi. Czy ja wyglądam na takiego, który z dziećmi pije denaturat?

Muszę jednak przyznać, że z jej zachowania dało się odczytać zaproszenie, by ponownie zajrzeć do pawilonu, gdy nie będzie w nim innych klientów. Odczekaliśmy kilkanaście minut, po czym, po wyjściu ostatniej klientki sklepowa sprzedała nam dyskretnie dwie butelki jagodowego płynu.

W 1988 r. w czechosłowackim wówczas Ružinie odbywał się I Zlot Rowerzystów Państw Europy Środkowej. Wybraliśmy się tam 8-osobową ekipą. Na wyjazd pozyskałem środki dewizowe z Biura Turystyki Zagranicznej PTTK (za korony płaciliśmy bez narzutów), zmontowałem grupę, spakowaliśmy bagaże i… pociągiem udaliśmy się do Katowic, by tam późną nocą przesiąść się do pociągu pospiesznego zdążającego do Piwnicznej (z Piwnicznej, po przekroczeniu granicy, jechaliśmy już na rowerach). Zanim pojechaliśmy do Katowic, parokrotnie upewniłem się, czy pospieszny pociąg ma w swym składzie wagon bagażowy, czy ten wagon codziennie jest dopinany do pociągu, czy są w sprzedaży bilety rowerowe itp. W dniu wyjazdu, gdy pociąg wjechał na katowicki peron okazało się, że brankardu nie ma. Konsternacja, rozpacz, złość – co robić!? Zlot opłacony, paszporty wyrobione, a tu wszystko wskazuje na zepsute wakacje. Biegam do kierownika pociągu, pytam, dlaczego akurat dziś nie ma wagonu bagażowego. Wzruszenie ramion: „nie ma, bo nie dopięto”. Podejmuję decyzję – „wsiadamy do wagonu zaraz za elektrowozem!” Razem z młodzieżą ładujemy się do wagonu pullman, upychamy rowery na korytarzu, a sakwy – na półkę przedziału. Kierownik pociągu nie oponuje, ale konduktor biega jak wściekły. Wzywa SOK, potem patrol milicji. Zbliża się północ, pociąg nie rusza, chociaż czas odjazdu minął. Tłumaczę interweniującym funkcjonariuszom w czym rzecz, że nie z naszej winy akurat dziś nie ma bagażówki. Pasażerowie z okien wagonów krzyczą „zabrać dzieci z rowerami!”. Konduktor się zmywa, patrole rozmawiają z kierownikiem pociągu, ten decyduje: „rozłóżcie koc na siedzenie przedziału, ustawcie na nim rowery, jedziemy!” Efekt: rowery jadą wygodnie w przedziale, a my stoimy, siedzimy, kucamy w wąskim korytarzu. Makabra. Przed nami cała noc jazdy, ale szczęśliwi jedziemy. Nad ranem Romek wcisnął się do przedziału i w niezrozumiały dla nas do dziś sposób wcisnął się pod rowery i usnął na siedzeniu pullmana. Gdy w Piwnicznej wyszedł na peron, wszyscy parsknęli śmiechem. Rowerowy łańcuch odcisnął na policzki turysty tłusty ślad. Był to śmiech radości. Oporządziliśmy nasze jednoślady i ruszyliśmy w kierunku granicy. Przed nami był 100-km. odcinek, do Chminianskiej Nowej Wsi, gdzie zaplanowany był pierwszy nocleg pod namiotami. Dotarliśmy tam po całym dniu jazdy po słowackich kopcach (w kraju naszego południowego sąsiada, co stwierdziliśmy z autopsji, nie ma kilometra płaskiej drogi: bezustannie jedzie się albo pod górę, albo z góry). Do Chminianskiej NW częściej było pod górkę.

Uczestnicząc w 1999 r. w Centralnym Zlocie Turystów Kolarzy PTTK w Kurnędzu na ziemi piotrkowskiej każdego dnia odbywaliśmy wycieczki rowerowe po okolicy. Jednego dnia wraz z Agnieszką Sytniewską wybraliśmy się do Smardzewic, aby obejrzeć tamę Zbiornika Sulejowskiego. Już na miejscu, po skonsumowaniu drugiego śniadania poprosiłem miejscowego cyklistę, by zrobił nam zdjęcie z widokiem na akwen.

- Proszę, tu się patrzy, tu naciska... - mówię podając mu kompaktowego "Kodaka";

- Panie, przecież to aparat dla idioty. Ja tez potrafię się nim posługiwać - odparł indagowany.

Muszę przyznać, że mimo sporej dozy samokrytycyzmu wykonał ładne zdjęcie, które po dziś dzień zdobi nasz turystyczny album fotograficzny.

Wiesław Lipecki z Klubu PTTK „M-2” zajmuje się rysunkiem satyrycznym. Jego prace są publikowane w wielu czasopismach, wystawiane w warszawskim Muzeum Karykatury, trafiają do książek.


Tadeusz Garncarz kolarz, biznesmen	Witold Fiączyk - zdobywca dużej złotej KOT nr 500	Jolanta Białek niegdyś Klub "M-2" teraz mieszkanka Warszawy	Marian Kotarski -prezes Zarządu Klubu "M-2"	Roman Garncarz - wiceprezes klubu, biznesmen, mecenas turystyki

Mateusz Kotarski turysta rowerzysta	Łukasz Kortas turysta rowerzysta		Wiesław Lipecki ex-wiceprezes	Agnieszka Wojtasik sekretarz Klubu

Bodaj w 1981 r. dotarliśmy z obozem wędrownym do Dęblina. Na polu namiotowym nad Wisłą straszliwie cięły komary. Po roku wybraliśmy te strony ponownie [kontynuowaliśmy trasę małego rajdu kolarskiego dookoła Polski], ale tym razem poszukiwaliśmy innego miejsca na biwak. Nie chcąc rozbijać się "na dziko" objechaliśmy miasto wzdłuż i wszerz. Bez skutku. Już na peryferiach spotkaliśmy dwóch mężczyzn z teczkami w rękach.

Podjechałem do nich i zapytałem, gdzie jest pole namiotowe? Popatrzyli na mnie jak na przybysza z Kosmosu:

- Panie, my nic nie wiemy, my idziemy... z roboty! Nie pozostało nam nic innego, tylko rozstawiać namioty w tym samym miejscu, co rok wcześniej.

Cha, cha, nigdy więcej! W grudniu ub.r. zamówiłem miesięczną prenumeratę DZ z dostawą do domu. Nie przewidziałem jednego, mianowicie, że codziennie o godz. 5,45 będę budzony domofonem, aby otworzyć drzwi wejściowe na klatkę schodową posłańcowi, który rozwozi gazety. On też się z pewnością nie cieszył, gdyż musiał wejść na IV p. z dziennikiem, uprzednio przypinając rower do barierki. Gdy po miesiącu płaciłem za usługę, obaj odetchnęliśmy z ulgą. Żaden z nas nie proponował przedłużenia czasu prenumeraty.


Turyści, MORDY Wy moje,	szukając PRZYGODY	niczym zabijaka z ZABIJAKa	nie patrząc na DZIEWKI	poznając po drodze MAZURY	trafiliśmy na MIŁOŚĆ do podróży!